Beste ouders
Beste leerkrachtenteams, collega-directeurs en leden van RvB SG De Zaaier
Beste beleidsvoerders
Beste familie, vrienden en kennissen

Niet alleen de voorbije 4 weken en weekends, maar de voorbije 2 jaar waren zachtjes uitgedrukt een hels karwei. Wij ontlopen op onze scholen ook momenteel de coronastorm niet met een zesde gedeeltelijke sluiting als gevolg (en waarschijnlijk straks nog meer).

Vandaag neem ik de tijd om voor mezelf te zorgen. Ik breng jullie de boodschap dat ik eventjes de stekker eruit trek. Ik doe dit in de eerste plaats voor mezelf en mijn familie, want zij zijn hiervan de eerste en beste getuige. Enkel zij kunnen hierover een eerlijk oordeel geven. Ik wil zonder namen te noemen enkele mensen bedanken die me vaak ook onbewust signalen gegeven hebben om deze beslissing te nemen. Zij zullen zichzelf ongetwijfeld herkennen…

De job die we momenteel als directeur uitoefenen, staat mijlenver van hetgeen waarvoor ik 7 jaar geleden vol overtuiging gekozen heb. Ik besef maar al te goed dat onze functie veel engagement en bepaalde opofferingen vraagt, maar het offer dat we nu moeten brengen, valt ons bijzonder zwaar. Ik bespaar jullie de opsomming van wat (niet-)coronagerelateerd allemaal fout loopt. Wie het allemaal een beetje volgt en onze sector genegen is, zal dit alleen maar kunnen beamen.
Naast de kwaliteitsontwikkeling, het onderwijskundig, financieel of materieel beleid was de warme en menselijke omgang met de ouders en mijn leerkrachtenteams één van mijn troeven die ik wilde uitspelen. Tijdens het vorige schooljaar kwam deze door de populistische beleidskeuzes, ondoordachte strategieën, wispelturige aanpak en respectloze uitdrukkingen van bovenhand al zwaar onder druk te staan. Ik nam me begin dit schooljaar voor om “m’n kop niet meer zot te laten maken.” Daarom moet ik eerlijk met mezelf blijven en bij dit voornemen eventjes de daad bij het woord voegen.

Niemand heeft schuld aan deze pandemie, maar ik ben ontgoocheld over het gebrek aan respect voor onze leerkrachten en directies. Samen met de hele gezondheidssector plaats ik nu al wie in het (basis)onderwijs werkzaam is op het hoogste schavotje. Het doet me pijn dat deze twee sectoren soms tegen elkaar uitgespeeld worden… net nu we elkaar zo nodig hebben. Ik ben zelf de eerste getuige van hoe (psychische) gezondheidszorg en onderwijs perfect met mekaar door het leven kunnen gaan. Dit bericht voelt voor mij een beetje als thuiskomen bij mensen die me kunnen helpen.
Ik voelde me binnen mijn functie meermaals aan mijn lot overgelaten en als een kapitein die z’n peloton onder zware druk van een wereldvreemde generaal naar het front moet brengen. Op dit moment dweilen we terwijl er niet één maar meerdere kranen open staan. Op bepaalde momenten komt zelfs iemand met een volle emmer om er nog wat water over te gooien. Ik voelde in de voorbije periode dat de ondersteunende pilaren van mijn balk bogen, spleten vertoonden of zelfs volledig wegvielen. Anderzijds kwamen almaar meer blokjes erop te liggen waardoor mijn balk het dreigde te begeven.
Ik voel me gezegend met het begrip dat het overgrote deel van de ouders opbrengt, met mijn fantastische schoolteams die blijven doorgaan, met mijn luisterbereide collega-directeurs binnen de scholengemeenschap waarbij ik eens kan ventileren en mijn lieve familie die me opvangt wanneer ik dreig te vallen.

Wees gerust… ik zal me niet opsluiten en wil het taboe doorbreken dat niemand me durft te vragen “Oe ist?”.  Het staat niet op mijn gezicht af te lezen dat ik nu even erg kwetsbaar ben. Als je mij op straat tegenkomt, hoop ik dat we een fijne babbel kunnen hebben over de alledaagse, liefst niet-coronagerelateerde dingen. Ik heb mijn marathon inmiddels achter de rug, maar deze ultraloop laat ik aan mij voorbij gaan. Ik ken mijn grenzen en wil die bewaken. Iemand anders zal de extra vakantieweek… of was het nu afkoelingsweek… of was het nu ook alweer noodopvangweek… wel regelen. Het is voor mij eventjes genoeg geweest en ik neem (een deel van) mijn overuren op. Met deze laatste uitspraak wil ik zeker de criticasters niet bruuskeren die vinden dat onze overvloed aan vakanties dit maar moeten compenseren.

Ik wens jullie allen met warme groeten, opgeheven hoofd en oprechte glimlach het allerbeste in de komende periode. Dikke knuffel voor onze leerlingen! Hun onbezorgde spontaniteit, veerkracht en glimlach gaven me regelmatig een duwtje in de rug en een nieuwe boost.
Geniet van de feestdagen… hoe die er ook mogen uitzien… maar koester al wie en wat je dierbaar is! Sta me toe dat ik mag zijn wie ik écht ben en laat me wat aan mijn balk werken en bijschaven. Ik weet dat jullie hiervoor als familie, collega en ouder begrip zullen kunnen opbrengen.

Arne Vanhaelewyn | directeur Vrije Basisscholen Schooltrio,
maar ook echtgenoot van Charlotte, papa van Nore & Cas, zoon van Marilyn en Lionel

p.s.: Ik moest nog zeggen dat ik hier sterker uit zal komen, zeker? Awel… bij deze…